Carnaval op zijn Ayacuchaans & trip naar Bolivia!

Begin maart alweer, tijd voor een nieuw verslag vanuit Peru! Ik heb weer veel te vertellen dus ik zal proberen jullie niet te overladen met een boekwerk.

Eind januari ben ik verhuisd naar een appartementje vlakbij het centrum samen met Hennerieke. Het is een heel chill appartement met een waanzinnig groot dakterras met zicht over heel de stad. We hebben er gratis een huisbaas bij gekregen die ons elke dag maar al te graag verwelkomt met de tekst ‘Hola mi amor’ met een net iets te lange omhelzing en een natte zoen op je wang. Ondanks dat is hij ontzettend vriendelijk en helpt hij ons als er iets kapot is. Daar kan mijn huisbaas in Nijmegen nog wat van leren(voor de mensen die het verhaal kennen, haha)

Na mijn eerste weekend in ons nieuwe appartement kwamen 2 februari mijn ouders voor 3 dagen langs in Ayacucho. Na een fijn weerzien heb ik ze meegenomen naar Mama Alice en mijn werkzaamheden laten zien. Ze werden onwijs warm ontvangen door iedereen van Mama Alice en mochten zelfs bij de diploma uitreiking van de gidsenopleiding zijn, die overigens allemaal geslaagd zijn! Die week ervoor was ik zelf ook bij de uitreiking van de jongens van de metaalopleiding geweest. Je kon zien dat de familieleden van de jongens onwijs trots waren op hun kinderen, erg mooi om te zien.

Naast de uitreiking van de gidsen ben ik samen met Roxanna (Peruaanse vriendin) en mijn ouders een dagje naar Huanta geweest waar we hebben gewandeld en Roxanna ons van alles heeft laten zien. Een hele groep kinderen uit het dorp liep achter ons aan en zij plukten onderweg allerlei vruchten voor ons om te proeven, schattig! Ook zijn we ook een dagje wezen paardrijden in de prachtige omgeving van Quinua en hebben we veel bijgekletst en lekker gegeten. De derde dag heb ik ze de Ayacuchaanse markt laten zien en hebben ze met eigen ogen alle caviaatjes gezien die klaar staan om verkocht te worden aan de plaatselijke restaurants. Vervolgens zijn mijn ouders ’s middags op het vliegtuig gestapt om verder te reizen door het mooie Peru en kon mijn carnavals weekend beginnen!

Carnaval wordt in Ayacucho groots gevierd en grote groepen gaan verkleed als traditionele Ayacuchaanse vrouwen dansend en zingend(lees: schreeuwend) over de straten. Toen ik de kans kreeg om samen met wat andere vrijwilligers mee te doen aan de optocht hoefde ik dan ook niet lang na te denken, dit maak je natuurlijk maar een keer mee! De bedoeling was dat wij als vrouwen zingend en dansend over de straat zouden gaan en de mannen vooral muziek zouden spelen en drank uit zouden delen, omdat wij natuurlijk wel de nodige hydratatie nodig hebben tijdens het zingen en dansen, haha. Na een paar keer oefenen was het zaterdag 6 februari dan zo ver. Het was bloedheet tijdens de optocht, maar dat mocht de pret niet drukken. Omgetoverd tot Ayacuchaanse vrouwtjes gingen we dansend de straten op. De Peruaanse vrouwen zongen luidkeels( en een beetje vals) de tekst die we hadden ingestudeerd. Ik zong half playbackend mee, omdat de tekst deels in het Quechua was. Langs de straten stonden allerlei mensen te kijken en te zwaaien en om de haverklap wilde er iemand met ons (de Nederlanders/Belgen) op de foto. Immers, een gringa(buitenlander) gehuld in een Ayacuchaans kleedje zien zij niet elke dag. Tijdens de optocht werden we overvloedig voorzien van allerlei sterke drank, dus je kan het al wel raden, aan het einde van de dag werden de eerste carnavalsvierders al weggedragen.

Na het heerlijke carnavalsweekend ging het stage-leven weer verder. Bram en ik hebben o.a. samen een workshop gegeven over oplossingsgericht werken aan het team en ook ben ik begonnen aan de opdrachten/verslagen vanuit de HAN.

Aangezien ik op het moment van schrijven alweer 6,5 maand in Peru ben en Bram en ik slechts een visum hadden voor 6 maanden moest er een tripje naar het buitenland gepland worden. Toen we naar vliegtickets zochten waren we er al snel uit, La Paz (Bolivia) was echt de goedkoopste optie. Helaas was die goedkope optie wel vanuit Cusco, wat zou betekenen dat we eerst nog 17 uur met de bus van Ayacucho naar Cusco zouden moeten reizen. Ach, zo erg kan het niet zijn dachten we. Met goede moed vertrokken we dan ook dinsdagavond 23 februari met de nachtbus van Ayacucho naar Cusco. Helaas konden we dit keer niet met onze favoriete bus gaan, omdat zij niet naar Cusco gaan. De enige optie was een onbekende busmaatschappij. Het busticket was erg goedkoop, waar we erg blij mee waren aangezien de reis al duur genoeg was. Achteraf gezien snap ik ook heel goed waarom. Met de meeste crappy maatschappij ooit begonnen we onze tocht door de Andes. Doordat de reis geheel in de bergen plaatsvond en de chauffeur niet kon rijden leunde je na elke bocht gezellig knus tegen je buurman aan. Toen we eindelijk een beetje in slaap gesukkeld waren, werd ik ineens wakker van een fel licht in mijn ogen. 1 seconde lang dacht ik dat we er al waren, maar niks was minder waar. Het was pas 1 uur ’s nachts (nog heel veel uur te gaan dus) en er stond politie compleet bewapend met geweer in de hand in de bus. Iedereen moest zijn paspoort laten zien en alle tassen werden onderzocht. De sfeer was grimmig en de politie wilde duidelijk macht uitstralen en angst zaaien. Dat lukte ze dan ook aardig toen er een pistool 5 centimeter van mijn hoofd zwierde. Toen niemand drugs in zijn tas bleek te hebben konden we weer door rijden en was ik opgelucht, niet wetende dat deze voorstelling zich die nacht nog 3 keer zou herhalen. Alsof dat nog niet genoeg was waren we om 15.00 uur ’s middags nog steeds niet in Cusco aangekomen. We gingen steeds langzamer rijden en op een gegeven moment werden we zonder pardon uit de bus gezet. Wat bleek? De bus was kapot. Het kwam erop neer dat iedereen het maar uit moest zoeken. Ook dat is Peru. Natuurlijk kwam iedereen op het idee een taxi te pakken, waardoor het vechten was om een taxi te krijgen. Gelukkig kwamen we om 16.00 alsnog veilig aan in Cusco.

Na een fijn avondmaaltje, een warme douche en een paar uurtjes slaap stonden we om 4.00 ’s nachts weer vol goede moed op het vliegveld voor onze vlucht naar La Paz. Aan dit uurtje vliegen kon niet zoveel misgaan toch? Helaas, toch wel..doordat het keihard regende konden we niet vliegen en hadden we 6 uur vertraging. Op het vliegveld kochten we kaarten en uiteindelijk hebben we ons alsnog best prima vermaakt.

In La Paz aangekomen werd alles goedgemaakt. Via eerdere tips aten we de eerste avond in een heerlijk restaurantje van een Nederlandse eigenaar. Bitterballen, Heineken, stroopwafels, need I say more? De volgende dag hebben we de stad verkend in gondels boven de stad. In La Paz is een heel kabelbaan-netwerk aangelegd, waardoor wijken goed en snel te bereiken zijn. Toch wel gek zo’n contrast van een super moderne gondel waar dan zo’n traditioneel gekleed Boliviaans vrouwtje in zit. Het kost ook echt niks, wat het toegankelijk maakt voor iedereen. ’s Middags zijn we naar de beroemde 'mercado de Hechicería' (heksenmarkt) geweest. Hier hing een magisch mysterieus sfeertje. Op deze markt worden allerlei kruiden en specerijen verkocht die worden gebruikt om kwade geesten te verjagen. Daarnaast hingen er allemaal foetussen van lama’s die schijnbaar worden begraven bij een nieuwgebouwd huis om geluk te brengen. Achja, het is maar wat je in je tuin wil hebben liggen. In de avond hebben we heerlijk luxe gefondued in een schattig Boliviaans restaurantje.

De 3e dag hebben we geshopt, gewandeld, het ‘duivenplein’ bezocht (waar honderden duiven op je gaan zitten als je ze voert) en goede koffie gedronken. De volgende ochtend waren we weer om 6 uur op het vliegveld voor onze vlucht terug naar Cusco. We raakten ondertussen gewend aan vertraging dus toen we weer een aantal uur vertraging bleken te hebben wisten we meteen wat we moesten doen. We maakten onze laatste Bolivianos op aan goede koffietjes en probeerden de tijd te doden door urenlang te kaarten.

Toen we dachten dat we echt niet meer pech konden hebben bleek het tegendeel in Cusco bij de visum-balie. Met een zo lief mogelijk gezichtje sprak ik met de vrouw over mijn nieuwe visum. Ik vroeg haar in beleefd Spaans of ik een visum tot half juni mocht. Ineens veranderde haar toon en zei ze dat ik maar een visum tot eind april kreeg (2 maanden). Na nog wat hopeloos proberen en met mn zieligste gezicht te smeken om op zijn minst een 3 maanden-visum reageerde ze afwijzend. Ik kreeg het gevoel dat ze het heerlijk vond om de touwtjes in handen te hebben, terwijl we gewoon recht hadden op een 3 maanden-visum. Maargoed, regels in een land als Peru zijn er amper dus we konden ook nergens een klacht indienen. Bram had helaas dezelfde pech en beide hebben we nu dus maar een visum tot eind april, terwijl we tot half juni in Peru zijn. Ik heb een beetje gekeken naar de opties die we nu hebben en optie 1 is weer het land uit (duur & geen tijd om weer een trip te maken ivm stage) en de andere optie is 1 Dollar per dag te betalen. Ik hoor van de meeste mensen dat dit prima is, maar toch zit het me niet helemaal lekker. Het blijft een corrupt land en ik zit er niet op te wachten om mijn vlucht te missen op het moment dat ik weer naar Nederland ga. Maargoed, ook dit is part of the adventure laten we maar zeggen! Het komt vast wel goed uiteindelijk, maar het gaat toch weer even spannend worden in juni! Op de terugreis hadden we, je gaat het niet geloven, gewoon geen vertraging en kwamen we na een lange reis weer veilig aan in Ayacucho. Ondanks wat tegenslagen was het weer een groot avontuur!