vervolg backpack-reis!

Hola!

Op het moment van schrijven ben ik alweer 1,5 week in Ayacucho en alweer aan het werk. Om die reden een goed idee om weer even terug te blikken naar afgelopen maand! In mijn laatste reisverslag waren Sas en ik nog in Arequipa. Vanuit Arequipa wilden we de bus nemen naar Puno. Aangezien we niet weer als brave kaaskoppen uren wilden wachten, dachten we dat 3 kwartier van te voren vertrekken naar de terminal wel genoeg was. Helaas hadden we geen rekening gehouden met de verkeers-chaos in Arequipa. Toen we nog een kwartier hadden en we nog steeds in de file stonden begonnen we hem toch een beetje te knijpen. Aangekomen bij de terminal hadden we nog 5 minuten. Zogezegd renden we met onze volgepropte backpacks op onze rug en handbagage op onze buik als michelin-mannetjes op onze slippertjes door de terminal. Natuurlijk kon dit niet in één x goed gaan en ging ik keihard op mijn bek. Bedolven onder mijn backpack kwam ik ook niet meer omhoog, wat er vast heel charmant uit zag. Met knalrood hoofd werd ik opgeraapt door wat vriendelijke Peruanen en zette ik mijn sprint weer in. Aangezien onze lieve taxi-chauffeur ons naar de verkeerde terminal had geleid zetten we ons 2e sprintje in zonder valpartijen en haalden we de bus uiteindelijk zonder kleerscheuren.

Na een 7-uur durende prachtige busreis door de bergen kwamen we aan in Puno. Aangezien de taxi-chauffeurs in Peru hier van alle markten thuis zijn en ze naast hun taxi vaak ook heel ‘toevallig’ ineens een hostel en reisbureau hebben was het geen probleem om een hostel te vinden. Zo blij als we bij de terminal waren, omdat we zo snel een hostel hadden gevonden, zo teleurgesteld waren we bij aankomst. Wij waren op wat vieze alleenstaande ventjes na de enige gasten in het hostel. Later snapten we ook heel goed waarom. Ons hostel was onwijs vies, koud, vochtig en het lekte. Alsof dat nog niet genoeg was zaten er allerlei vieze vlekken op de dekens waarover we onze bedenkingen hadden. Maargoed, omdat we moe waren deden we maar snel het licht uit en probeerden we wat te slapen in de vieze koude donkere grot. De volgende dag werden onze bedenkingen over de vlekken helaas bevestigd. ’s Ochtends konden we namelijk meegenieten van een ‘gezellig theekransje’ dat een man naast onze kamer blijkbaar had besteld. Even later liep een schaarsgeklede vrouw op hoge leren laarzen snel de kamer uit. Ach..ieder zijn kerstcadeau dan maar? Niemand mag met kerst alleen zijn? Ondanks deze gezelligheid besloten we toch nog maar een nachtje in de grot te blijven, omdat we de volgende dag (eerste kerstdag)weg zouden gaan om een nachtje te verblijven op het Titicacameer.

Omdat we toch een beetje kerstavond wilden vieren hadden we wat hapjes gekocht bij de supermarkt. Het plan was om dat op te eten tijdens niet te missen op kerstavond... ‘’All you need is love’’! Helemaal gesetteld met ons voedselpakket in de ‘huiskamergrot’ met Sas haar tablet zaten we klaar voor een avondje met Robert. Ons hostel had flink wat goed te maken met ons, maar helaas stelde ook de WIFI in dit hostel ons teleur. Omdat we er toch op stonden om Allyouneed te kijken besloten we door de stromende regen op zoek te gaan naar een café met WIFI en wat meer gezelligheid. Doordat de rioleringen hier niks aankunnen stapten we uiteindelijk totaal doorweekt met natte voeten en een natte kersttrui een leuk café binnen. En ja, met goede WIFI! Onder het genot van een goede cappuccino, gevolgd door een alcoholische versnapering om op te warmen hebben we alsnog onze portie Robert ten Brink gehad.

Eerste kerstdag vertrokken we vroeg met een boot naar de Uros eilandjes. Deze eilandjes bestaan uit klei en riet en drijven op het titicacameer. De bevolking liet ons zien hoe zij hun huisjes bouwden en ook mochten we nog even in de simpele, maar schattige rieten huisjes kijken. Nadat ik nog even werd omgetoverd tot een ‘Uros-vrouwtje’ in traditionele kledij vertrokken we naar Amantani-Island waar we zouden gaan overnachten bij een familie. Na 3 uur varen kwamen we aan bij het eiland. Onze ‘tijdelijke-papa’ stond al op ons te wachten. Wat een onwijs mooi eiland en wat was onze ‘tijdelijke papa’ schattig! Het eiland ligt op 4000 meter en dag merkten we meteen. De 60-jarige man huppelde makkelijk over de bergen op weg naar zijn huis. Wij, twee jonge meiden moesten echter een paar keer stoppen, omdat we simpelweg naar adem snakten door de ijle lucht.
Aangekomen bij het huisje was onze ‘tijdelijke mama’ al aan het koken. We zagen meteen dat ze enorm arm waren, ze hadden bijna niks. Terwijl iedereen in Nederland zich vast aan het volproppen was met kalkoen bestond ons kerstdiner slechts uit maïs/aardappelsoep. Toch was het supergezellig en zeker een kerst om nooit te vergeten. Wat zijn deze mensen bijzonder, vriendelijk en tevreden met wat ze hebben. Ze gaan wegens geldgebrek slechts één keer per jaar naar Puno om rijst te halen. Verder eten ze slechts wat er op het eiland verbouwd kan worden. (aardappels en maïs dus;)) Toch een raar idee dat wij de hele wereld afreizen en zij zelfs nooit de mogelijkheid krijgen om hun hoofdstad Lima te bewonderen.

Na een nacht op het eiland werden we weer vroeg opgehaald door onze boot voor een hike-tocht op een ander eiland. De hike-tocht op Taquile-island deden we met nog een paar andere backpackers en was ontzettend mooi en tof. ’s Middags hebben we met zijn allen heerlijke versgevangen titicaca-vis geluncht. Na een lange boottocht naar Puno hebben we nog 2 dagen in Puno doorgebracht en vervolgens hebben we de bus genomen naar eindbestemming Cusco!

In Cusco aangekomen werden we aangenaam verrast. Wat een relaxte sfeer! Aangezien het nieuwe jaar naderde leek het alsof alle backpackers in Peru zich hadden verzameld in Cusco om goed te partyen. Je raad het al, in Cusco hebben we dan ook voornamelijk veel gefeest, zijn we hostelfeestjes afgegaan en hebben we veel kroegen van binnen gezien met onze backpack-matties. Uiteraard hebben we ook het nieuwe jaar goed ingeluid. Er werd enorm uitgepakt met vuurwerk en drank en we hebben ons tot in de vroege uurtjes goed vermaakt op een tof hostel-feestje!

Toen we nog maar net onze nieuwsjaarskater hadden uitgeslapen moesten we al weer opstaan. 2 januari, 3 uur ’s nachts zouden we worden opgehaald om het wereldwonder Machu Picchu te gaan bezichtigen. Natuurlijk hadden we weer 1,5 uur langer kunnen blijven liggen, leren we het nou nooit?! Toen het busje ons uiteindelijk veel te laat kwam halen had hij duidelijk haast. Vrezende voor ons leven scheurde het busje door de bergen, zodat we toch nog onze trein naar Machu Picchu zouden kunnen halen. Na een prachtige treinreis kwamen we aan in het dorpje bij Machu Picchu. Daar bleek dat onze tourguide nog van alles moest regelen.(Goh...verrassend) Hij rende overal heen met onze paspoorten en sleepte ons van zijn hostel naar een kantoor en van een reisbureau weer naar een busloket. Aparte ervaring weer. De beste man vertelde ons dat wij samen met een Sloveens stelletje de bus moesten nemen en daar zou een gids op ons wachten. Aangezien de man nog ergens met onze paspoorten rondhuppelde wilden we een bus later nemen, wat de Sloveense dame duidelijk niet kon waarderen. Boos riep ze in Duits dat we moesten aanmaken en gewoon de andere bus moesten nemen. Natuurlijk gingen wij niet weg zonder onze paspoorten en namen we de volgende bus. Eenmaal bij Machu Picchu aangekomen bleek dat de Sloveense tut er al met onze gids vandoor was, terwijl ze wist dat we er aan kwamen. Achja voordeel was dat we overal zo lang konden blijven hangen als we wilden. Bij de entree-poortjes mochten we echter allereerst niet naar binnen. Blijkbaar was onze tourguide een beetje scheel en stond er op onze entree-kaartjes dat we 31 jaar waren wat natuurlijk niet matchte met onze paspoorten. Maargoed na wat gedoe mochten we uiteindelijk toch door de poortjes. Gracias dios...dat mocht ook wel na al die uren reizen en de 250 euro die we p.p. hadden neergeteld. Uiteindelijk was de Machu Picchu al het gedoe zeker waard, prachtig!

Na onze trip zijn we nog één nachtje goed op stap geweest in Cusco om het af te leren. Leuk dat happy-hour in onze favoriete kroeg in Cusco de hele nacht duurt.;) Zoals jullie begrijpen hebben we daar natuurlijk nog even goed gebruik van gemaakt. Vervolgens hebben we het vliegtuig naar Lima genomen(toch beter dan 22 uur in de bus) en één dag later stond Sas haar vliegtuig naar Nederland helaas al weer te wachten. Na 4 weken non-stop met elkaar is het een raar idee dat we elkaar weer 5 maanden niet gaan zien. Na een ontbijtje op het vliegveld konden we het moment echter niet langer meer uitstellen en zwaaide ik Sas uit. Met een dubbel gevoel ging ik weer terug naar de stad. Die dag heb ik nog heerlijk bij de zee rondgelopen, een bioscoopje gepakt en heb ik ’s avonds de nachtbus terug naar Ayacucho genomen. Het was een top maand waarin we enorm veel gezien hebben, toffe mensen hebben ontmoet en onwijs hebben genoten van alles. En om dit reisavontuur nog even met een cliché (MAAR ZO WAAR!) af te sluiten: Spaar geen centen, maar mooie momenten!